Honorowi Obywatele

JULIAN MUSZYŃSKI

data nadania tytułu: 21 stycznia 1927 roku

Bardzo trudno było znaleźć informacje dotyczące jeszcze jednego Honorowego Obywatela Miasta Łęczyca. Dzięki pomocy Pana Mirosława Pisarkiewicza, znanego łęczyckiego historyka, przekazujemy Państwu informacje dotyczące Juliana Muszyńskiego, Starosty Powiatu Łęczyckiego, który Honorowe Obywatelstwo Królewskiego Miasta otrzymał 21 stycznia 1927 roku.
Julian Muszyński został Starostą Powiatu Łęczyckiego pod koniec 1924 roku. „Słowo Łęczyckie” z dnia 4 lipca 1926 roku informowało, że Starosta Muszyński otrzymał za „wzorowe i pełne zrozumienia prowadzenie służby bezpieczeństwa w powiecie” pochwałę od Premiera Kazimierza Bartla. Pochwała została przekazana za pośrednictwem Wojewody Łódzkiego. Było to krótko po Przewrocie Majowym Marszałka Józefa Piłsudskiego, więc można sądzić, że Starosta Muszyński opowiedział się po stronie piłsudczyków. Julian Muszyński pełnił funkcję Starosty Łęczyckiego do grudnia 1926 roku.


EDWARD RYDZ-ŚMIGŁY

data nadania tytułu: 15 sierpnia 1937 roku

Edward Rydz-Śmigły – urodził się 11 marca 1886 roku w Łapszynie kolo Brzeżan, w województwie tarnopolskim – zmarł 2 grudnia 1941 roku w Warszawie/ 3 sierpnia 1942 roku w Otwocku (różne wersje daty śmierci), właściwie Edward Rydz, pseudonimy Śmigły, Tarłowski, Adam Zawisza. Polityk, marszałek Polski (od 11 listopad 1936 roku) i Naczelny Wódz w wojnie obronnej Polski w 1939 roku. Maturę uzyskał w gimnazjum w rodzinnych Brzeżanach. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie i na W dziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1908 roku wstąpił do Związku Walki Czynnej. W latach 1910 – 11 ukończył obowiązkową dla maturzystów austriacką szkołę oficerów rezerwy w Wiedniu. Od 1910 należał do Związku Strzeleckiego, w którym posługiwał się pseudonimem Śmigły. Ukończył niższą, a potem wyższą szkołę oficerską Związku Strzeleckiego. W 1913 roku został komendantem Związku Strzeleckiego Okręgu Lwowskiego. W lipcu 1914 roku został powołany do armii austriackiej. Od 1 sierpnia 1914 roku w I Brygadzie Legionów. W 1914 roku został majorem, rok później podpułkownikiem, a w 1916 roku pułkownikiem. W listopadzie 1918 roku wszedł w skład Tymczasowego Rządu Ludowego Republiki Polskiej Ignacego Daszyńskiego jako minister spraw wojskowych, a po powrocie Józefa Piłsudskiego z Magdeburga oddał się do jego dyspozycji. Od listopada 1918 w Wojsku Polskim, kierował operacją zajęcia Wilna w kwietniu 1919 roku. Na przełomie 1919/20 dowodził kampanią na Łotwie. Podczas ofensywy wiosennej w 1920 roku przeciwko bolszewikom, dowodził 3 Armią, która 7 maja zdobyła Kijów. W bitwie warszawskiej był dowódcą prawego skrzydła grupy uderzeniowej działającej znad Wieprza, a następnie 2 Armii, która wypiera dwie armie bolszewickie i korpus Gaja do Prus Wschodnich. Awansowany do stopnia generała dywizji. W latach 1921 – 1926 Inspektor Armii w Wilnie, a potem w Warszawie. 13 maja 1935 roku (dzień po śmierci Piłsudskiego) desygnowany na przez prezydenta i rząd na Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych. 13 lipca 1936 roku okólnikiem premiera Składkowskiego, uznany „za pierwszą osobę w Polsce po Panu Prezydencie”. Awansuje na stopień generała broni, a 10 listopada 1936 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki Mianował go Marszałkiem. Władza sanacyjna tworzyła legendę Śmigłego, a w czasie kryzysu polsko – litewskiego modne stało sie hasło „Wodzu, prowadź na Kowno”. 1 września 1939 roku Prezydent RP mianował go Naczelnym Wodzem. 7 września Rydz-Śmigły opuścił Warszawę. W Brześciu 11 września wydał Wytyczne, w których wzywał do obrony stolicy. W jego planach Warszawa i Modlin iały stać się ośrodkami oporu, podczas gdy wojska polskie walczyłyby na przedmościu rumuńskim, oczekują na nadejście pomocy ze strony Francji i Anglii. Po wkroczeniu wojsk sowieckich wydał dyrektywę ogólną, w której nakazywał wycofywanie się wojsk w kierunku na Rumunię i Węgry i niepodejmowanie walk z Sowietami. 18 września przekroczył granicę rumuńską i został internowany w Craiova. 27 października zrezygnował z funkcji Naczelnego Wodza i Głównego Inspektora Sił Zbrojnych. 10 grudnia zbiegł i przedostał się na Węgry, a 25 października 1941 roku dotarł do Polski. Według oficjalnej wersji, prawdopodobną przyczyną śmierci był zawał serca 2 grudnia 1941 roku. Pochowany został przez grupę AK „Baszta” na Mokotowie, pod nazwiskiem Adam Zawisza. W 1994 roku wzniesiono na grobie nowy pomnik z właściwym nazwiskiem.

Edward Rydz – Śmigły jest Honorowym Obywatelem Miasta Łęczyca. Przeczytajmy, co na ten temat pisała gazeta „Ziemia Łęczycka” nr 14 – 15 z 1 września 1937 roku. Tytuł artykułu: „Marszałek Śmigły – Rydz Honorowym Obywatelem M. Łęczyca. Uroczyste posiedzenie Rady Miejskiej”. „W dniu Święta Żołnierza Polskiego odbyła się w Łęczycy podniosła uroczystość nadania Wodzowi Naczelnemu Marszałkowi Polski Edwardowi Śmigłemu – Rydzowi Honorowego Obywatela m. Łęczycy. Uroczystość odbyła się w pięknie udekorowanej sali Rady Miejskiej przy bardzo licznym udziale miejscowych władz wojskowych i cywilnych ze Starostą Dz.Z.Pajdakiem na czele oraz przedstawicieli społeczeństwa. Powzięta została następującej treści uchwała: „Rada Miejska m. Łęczycy pragnąc uczcić wiekopomne czyny wojenne Wodza Naczelnego Marszałka Polski Edwarda Śmigłego – Rydza oraz oddać głęboki hołd za trud wielki w podjętej odpowiedzialności za losy Najjaśniejszej Rzeczypospolitej, który Wódz Naczelny sprawuje, ku chwale Ojczyzny, na uroczystym posiedzeniu w dniu 15 sierpnia 1937 roku, postanowiła nadać Edwardowi Śmigłemu – Rydzowi Honorowe Obywatelstwo miasta Łęczycy”.


MICHAŁ ŻYMIERSKI

data nadania tytułu: 30 marca 1947 roku
data pozbawienia tytułu: 23 marca 2015 roku

Michał Żymierski pseudonim Rola, właściwie M. Łyżwiński. Urodził się w 1890 roku w rodzinie inteligenckiej. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim, Akademie Handlową w Krakowie oraz Wyższą Szkołę Wojenną we Francji w 1923 roku. Od 1909 roku w ruchu niepodległościowym; w latach 1911 – 1912 służył w armii austriackiej. Podczas I wojny światowej w Legionach, a od 1918 w Wojski Polskim. W latach 1919 – 1929 uczestnik wojny polsko – radzieckiej (dowódca II Brygady, a następnie II Dywizji Piechoty Legionów). W 1924 roku otrzymał stopień generała brygady. W 1926 roku w czasie przewrotu majowego stanął po stronie rządowej. W 1927 roku został skazany za nadużycia finansowe i wydalony z wojska. Przebywał we Francji do 1938 roku. W 1931 został zwerbowany do współpracy przez wywiad radziecki. Podczas II wojny światowej w ruchu oporu, związany był z PPR (był członkiem niejawnym), Gwardią Ludową i Armią Ludową. W 1943 roku był doradcą wojskowym w Sztabie Głównym GL, a w 1944 roku został mianowany generałem dywizji i naczelnym dowódcą AL. Od 1944 generał broni. W latach 1944 – 1947 jako naczelny dowódca AL i WP był członkiem Prezydium KRN i kierownikiem Resortu Obrony Narodowej PKWN. W latach 1944 – 1949 ministrem obrony narodowej. 3 maja 1945 roku nadano mu stopień Marszałka Polski. Jako przewodniczący Komisji Bezpieczeństwa Państwowego (od 1946) był współodpowiedzialny za prześladowania żołnierzy podziemia z AK i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. W latach 1949 – 1952 był członkiem Rady Państwa. Więziony, po rehabilitacji wiceprezes Narodowego Banku Polskiego. W ostatnich latach życia był członkiem Komitetu Centralnego PZPR oraz członkiem Prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodowej. Zmarł w 1989 roku.
Źródło: Z Wikipedii, wolnej encyklopedii.

30 marca 1947 roku otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Miasta Łęczyca. W Księdze Pamiątkowej znajdującej się w Urzędzie Miejskim w Łęczycy zachował się następujący wpis dotyczący tego wydarzenia. „Działo się w mieście Łęczycy dnia 30 marca roku pańskiego 1947, kiedy Prezydentem Rzeczypospolitej Polskiej był Bolesław Bierut, Prezesem Rady Ministrów Józef Cyrankiewicz, Ministrem Obrony Narodowej Marszałek Polski Michał Rola – Żymierski, Ministrem Administracji Publicznej Edward Osóbka – Morawski, Wojewodą Łódzkim Piotr Szymanek, Przewodniczącym Powiatowej Rady Narodowej Władysław Strzelecki, Starostą Powiatowym Paweł Walicki, Przewodniczącym Miejskiej Rady Narodowej Stanisław Graczyk, a Burmistrzem Miasta Walenty Czerwiński oraz Sekretarzem Miejskiej Rady Narodowej i Zarządu Miejskiego Adam Król – Miejska Rada Narodowa na uroczystym posiedzeniu postanowiła nadać Marszałkowi Polski Michałowi Rola – Żymierskiemu godność Obywatela Honorowego Miasta Łęczycy. Na wieczną rzeczy pamięć sporządzono akt niniejszy, który przez obecnych podpisany został”.


WOJCIECH LALEK

data nadania tytułu: 29 kwietnia 1991 roku

Wojciech Lalek jest zasłużonym trenerem łęczyckich siatkarek. Siatkarki trenowane przez niego w latach 80-tych odnosiły znaczące sukcesy w Polsce i regionie. W sezonie 88/89 zespół dziewcząt prowadzony przez Wojciecha Lalka zajął IX miejsce w finale XVI Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży w Kielcach. W kolejnym sezonie, juniorki Szkolnego Związku Sportowego, zdobyły Mistrzostwo Polski w Trzebnicy, wywalczyły awans do II ligi i VI miejsce w Finale XVII Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży w Koszalinie. Przez wiele lat łęczyckie siatkarki, trenowane przez Wojciecha Lalka z powodzeniem występowały w rozgrywkach II ligi. Wojciech Lalek został powołany przez Polski Związek Piłki Siatkowej na stanowisko II trenera reprezentacji Polski seniorek. Wojciech Lalek obecnie mieszka w Kaliszu, gdzie jest trenerem I-ligowej drużyny siatkarskiej.

W dowód uznania za zdobycie Mistrzostwa Polski przez Sekcję Piłki Siatkowej Juniorek Starszych Klubu Sportowego „Górnik” w Łęczycy Rada Gminy i Miasta Łęczycy, uchwałą z dnia 29 kwietnia 1991 roku nadała Wojciechowi Lalkowi Tytuł Honorowego Obywatela Gminy i Miasta Łęczyca.


JAKUB ANDRZEJ GRAJEWSKI

data nadania tytułu: 26 maja 1997 roku

Jakub Andrzej Grajewski jest wybitnym działaczem sportowym, który od wielu lat związany jest z Łęczycą. Jego zaangażowanie w rozwój łęczyckiego sportu przynosiło konkretne efekty w postaci sukcesów drużyn MKS Górnik Łęczyca. Wydatne środki finansowe, których darczyńcą był Jan Jakub Grajewski, przeznaczone zostały na szkolenie, zakup sprzętu sportowego dla młodych zawodników łęczyckiego klubu. Jan Jakub Grajewski jest od wielu lat sponsorem letniego wypoczynku łęczyckich dzieci.

Tytuł Honorowego Obywatela Miasta Łęczyca Jan Jakub Grajewski otrzymał uchwałą Rady Miasta 26 maja 1997 roku.


KAROL ZIELONY

data nadania tytułu: 8 września 1997 roku

Karol Zielony, podpułkownik w stanie spoczynku jest Prezesem Zarządu Głównego Oficerów Rezerwy Rzeczypospolitej Polskiej w Poznaniu. Urodził się 5 września 1926 roku we Lwowie jako syn legionisty. Przeszedł tragiczne losy okupacji niemieckiej i sowieckiej. Walczył w II Armii Wojska Polskiego jako dowódca służb radiotechnicznych. Po wojnie walczył z UPA i został ranny. W Ludowym Wojsku Polskim pełnił różne funkcje, był szefem łączności pułku. Każdego roku od 30 lat uczestniczy w uroczystościach Bitwy nad Bzurą. Jest gorącym orędownikiem nadania tym obchodom jak najwyższej rangi. Skutecznie zabiega o odnowienie cmentarzy wojskowych oraz kwater żołnierzy poległych w Bitwie nad Bzurą. Prowadzi działalność wychowawczą wśród młodzieży i posiada ogromna wiedzę o wojnie obronnej Polski w 1939 roku, a szczególnie o Bitwie nad Bzurą.

Uchwałą Rady Miasta Łęczyca z dnia 8 września 1997 roku Karol Zielony został Honorowym Obywatelem Miasta Łęczyca.


CZESŁAW FLUDER

data nadania tytułu: 30 kwietnia 1998 roku

Pan płk w stanie spoczynku Czesław Fluder jest Prezesem Związku Inwalidów Wojennych RP w Ostrowie Wielkopolskim. 1 września 1939 roku wyruszył wraz z 60 Pułkiem Piechoty Wielkopolskiej, która wchodziła w skład 25 Kaliskiej Dywizji Piechoty w kierunku Uniejowa i Łęczycy. W trakcie Bitwy o Uniejów stracił kontakt z jednostką i powrócił do Ostrowca Wielkopolskiego. Członkowie jego rodziny walczący w okolicach Łęczycy w Bitwie nad Bzurą polegli. W październiku 1939 roku został zesłany na przymusowe roboty. Po II wojnie światowej pełnił służbę w Ludowym Wojski Polskim w formacjach lotniczych. Po odejściu na emeryturę rozpoczyna działalność społeczną. Od wielu lat organizuje wyjazdy kombatantów do Łęczycy, Uniejowa i Piątku. Upowszechnia wśród młodzieży wiedzę o Bitwie nad Bzurą. Wielokrotnie za swoją działalność był honorowany odznaczeniami państwowymi i wojskowymi.


HENRYK GROCHOWSKI

data nadania tytułu: 30 kwietnia 1998 roku

Henryk Grochowski urodził się 6 stycznia 1915 roku w Wilnie. W okresie wojny obronnej Polski w 1939 roku walczył w stopniu porucznika w szeregach 29 Pułku Piechoty Strzelców Kaniowskich. Pułk ten wchodził w skład Armii Poznań, która toczyła boje pod Uniejowem, Łęczycą i Sochaczewem. Został ranny w Bitwie nad Bzurą. za odwagę został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari. W latach powojennych był prezesem Powiatowej, a następnie Wojewódzkiej Spółdzielni Spożywców w Kaliszu. Jest stałym uczestnikiem i organizatorem wyjazdów kombatantów na pola bitewne pod Łęczycę. Propaguje wśród młodzieży pamięć o bohaterstwie polskich żołnierzy w Bitwie nad Bzurą. Pełni funkcję Prezesa Zarządu Wojewódzkiego Związku Kombatantów RP i b. Więźniów Politycznych w Kaliszu.

Uchwalą Rady Miasta Łęczyca 30 kwietnia 1998 roku został Honorowym Obywatelem Miasta Łęczyca.


DONALD TUSK

data nadania tytułu: 29 czerwca 1999 roku

Donald Tusk urodził się 22 kwietnia 1957 roku w Gdańsku. Ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Gdańskim. W 1980 roku był współzałożycielem Niezależnego Zrzeszenia Studentów, a następnie Przewodniczącym Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” w Wydawnictwie Morskim. W czasie stanu wojennego założył i prowadził nielegalny „Przegląd Polityczny”, który skupił liberalne środowisko Trójmiasta. Działał w podziemiu „Solidarności”. W 1998 roku został Przewodniczącym Kongresu Liberałów, przekształconego w Kongres Liberalno – Demokratyczny. W 1994 roku, po połączeniu KL-D i Unii Demokratycznej objął funkcję wiceprzewodniczącego powstałej Unii Wolności. Był założycielem i przewodniczącym Platformy Obywatelskiej. Donald Tusk od wielu lat jest przyjacielem Łęczycy. Jego zaangażowanie w 1998 roku zadecydowało o utworzeniu powiatu łęczyckiego.

Uchwałą Rady Miasta z dnia 29 czerwca 1999 roku otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Miasta Łęczyca.


TADEUSZ POKLEWSKI-KOZIEŁŁ

data nadania tytułu: 12 lutego 2001 roku

Tadeusz Szczepan Poklewski-Koziełł urodzony 16 stycznia 1932 r. w Wilnie zamieszkały w Łodzi. Profesor nauk technicznych, doktor habilitowany, archeolog. Matura: 1949 w XV Państwowy gimnazjum i Liceum w Łodzi. Studia Prehistorii na Uniwersytecie Łódzkim, ukończone 1953,magisterium filozofii z zakresu prehistorii. Doktor nauk humanistycznych, 1961, w Instytucie Historii Kultury Materialnej PAN w Warszawie, na podstawie rozprawy „Misy brązowe z XI, XII i XIII wieku”, napisanej pod kierunkiem prof. dr hab. Konrada Jażdżewskiego, wyd. Łódź 1961. Habilitacja z zakresu nauk humanistycznych, 1975, w Historii Kultury Materialnej PAN w Warszawie, na podstawie rozprawy „Spicymierska włość grodowa w średniowieczu. Obraz gospodarczy”, wyd. Łódź 1975. Profesor tytularny nauk technicznych, 1995, na podstawie przewodu na Wydziale Architektury Politechnik Wrocławskiej. Praca zawodowa. Od 1 lutego 1950 do 31 grudnia 1953, pracownik naukowy w Kierownictwie Badań nad Początkami Państwa Polskiego, z przydziałem do kierownictwa prac wykopaliskowych w Łęczycy. Od 1954 r., zatrudniony z mocy przeniesienia w Instytucie Historii Kultury Materialnej PAN, z przydziałem do Zakładu Archeologii Polski w Łodzi (później Zakład Archeologii Polski Środkowej). Jest kolejno st. asystentem, adiunktem, docentem i profesorem. W latach 1954-1979 ma przydział do Stacji Archeologicznej w Łęczycy. Następnie, do 1992 r., kieruje Pracownią Badań Architektury Murowanej. W latach 1992-2000 jest kierownikiem Oddziału Łódzkiego Instytutu Archeologii i Etnologii PAN ( IHKM PAN). Z dniem 31 grudnia 2002 r. odchodzi na emeryturę. W ciągu dwóch kadencji jest członkiem Rady Naukowej IAiE PAN, w strukturach Ministerstwa Kultury jest członkiem Rady do spraw Dziedzictwa Archeologicznego i członkiem Rady Naukowej Ośrodka Dziedzictwa Archeologicznego. W latach 1980-1990 był członkiem Grupy Roboczej Krajów Socjalistycznych do spraw ochrony i konserwacji zabytków. Działalność naukowa. Samodzielnie prowadził wieloletnie badania terenowe zamków w Bolesławcu, Koźminie i Petit Koenigsbourg we Francji, miast średniowiecznych i nowożytnych w Kaliszu, Dąbrównie, Łęczycy i Przedborzu, średniowiecznych wsi pod Uniejowem. Uczestniczył w dużych badaniach średniowiecznego zespołu osadniczego wraz z kolegiatą romańską w Tumie pod Łęczycą, następnie w kompleksowych badaniach klasztoru cystersów w Sulejowie, w kompleksowych badaniach na Grodach Czerwieńskich, w badaniach cmentarzyska wczesnośredniowiecznego pod Łodzią oraz w wieloletnich badaniach wsi opuszczonych we Francji (szczególnie Dracy w Burgundii). Konsultował liczne archeologiczne badania wykopaliskowe w Polsce, we Francji, w Bułgarii i na Łotwie. Uczestniczył i nadal uczestniczy w licznych kongresach, kolokwiach i sympozjach naukowych w Polsce i za granicą (Anglia, Belgia, Białoruś, Dania, Francja, Litwa, Szwajcaria). Jest autorem około 200 publikacji naukowych w językach polskim, angielskim, francuskim, hiszpańskim i niemieckim, w tym kilku książek. Jest autorem trzech ekspozycji terenowych odkopanych reliktów architektury średniowiecznej: zamki w Bolesławcu i w Kaliszu oraz wieś z XIV w., Dracy we Francji. Wypromował dwoje doktorów. Był recenzentem rozpraw doktorskich i habilitacyjnych. Jest redaktorem rocznika „Fasciculi Archaeologie Historice”. Redagował 35 tomów serii „Acta Archaeologica Lodziensia”. Żonaty ma córkę i wnuka, kolekcjonuje pudełka od zapałek (od 1940 r.) oraz cukier w opakowaniach (od 1961 r.).

Uchwałą Rady Miasta z dnia 12 lutego 2001 roku nadano tytuł Honorowego Obywatela Miasta Łęczyca prof.dr hab. Tadeuszowi Poklewskiemu – Koziełłowi.


MAREK JASIŃSKI

data nadania tytułu: 16 marca 2001 roku

Nadbrygadier Marek Jasiński urodził się 21 marca 1954 roku w Łodzi. Był absolwentem Wyższej Oficerskiej Szkoły Pożarniczej w Warszawie. Pracę zawodową rozpoczął w Komendzie Wojewódzkiej Straży Pożarnej w Łodzi na stanowisku oficera ds. operacyjnych. W 1981 roku został przeniesiony służbowo do Komendy rejonowej Straży Pożarnych Łódź – Bałuty. 1 lipca 1992 roku został powołany na stanowisko Dowódcy Jednostki Ratowniczo – Gaśniczej PSP w Łodzi. 11 grudnia 1997 roku awansował na stanowisko Zastępcy Komendanta Głównego PSP, a we wrześniu 2000 roku także na stanowisko Zastępcy Szefa Obrony Cywilnej Kraju. 4 maja 1999 roku Prezydent RP nadał Markowi Jasińskiemu stopień generalski – nadbrygadiera. Marek Jasiński był odznaczony medalami za zasługi dla pożarnictwa. Walnie przyczynił się do przyśpieszenia prac inwestycyjnych i przekazania środków finansowych na budowę nowej komendy powiatowej PSP w Łęczycy oraz przekazaniu sprzętu pożarniczego dla jednostek funkcjonujących w powiecie łęczyckim.

Nadbrygadier w stanie spoczynku Marek Jasiński zmarł 14 maja 2024 roku w wieku 70 lat.


RYSZARD ROSIN

data nadania tytułu: 26 października 2001 roku

Ryszard Rosin urodził się 29 marca 1919 roku w Koninie. Szkołę Powszechną i Gimnazjum ukończył uzyskaniem w 1938 roku matury. Należał do ZHP, gdzie doszedł do stopnia harcmistrza RP. Szkołę Podchorążych Piechoty ukończył w 1939 roku i jako zastępca dowódcy plutonu w 29 pp Strzelców Kaniowskich z Kalisza przeszedł cały szlak bojowy aż do Warszawy, w obronie której został ciężko ranny. W dniach 9 – 12 września walczył o Łęczycę. W czasie okupacji działał w służbie wywiadowczej ZWZ – AK. W latach 1947 – 51 studiował na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Łódzkiego i uzyskał stopień magistra filozofii w zakresie historii. Pracę podjął w Zakładzie Historii Średniowiecznej i Nowożytnej; w 1953 roku został adiunktem, a w 1969 roku docentem. W 1960 roku uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych na podstawie dysertacji „Ziemia Wieluńska w XII – XIV wieku”. Poza obowiązkami nauczyciela akademickiego prowadził wielokierunkowe studia, głównie nad średniowiecznymi dziejami miast woj. łódzkiego, co znalazło odzwierciedlenia w wielu publikacjach, zamieszczanych głównie w Roczniku Łódzkim. W tym wydawnictwie zamieścił 6 artykułów i 6 recenzji o Łęczycy. Łęczyca cieszyła się szczególnym zainteresowaniem Ryszarda Rosina. Jego szczytowym osiągnięciem w promowaniu miasta było zredagowanie monografii „Łęczyca. Dzieje Miasta”. Ryszard Rosin w latach 1977 – 78 był współzałożycielem Oddziału Towarzystwa Naukowego Płockiego, należał także do Towarzystwa Miłośników Ziemi Łęczyckiej. Był członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa historycznego i Polskiej Akademii Filatelistyki. Za swoją działalność został odznaczony Krzyżem Kawalerskim, Krzyżem Oficerskim i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski oraz odznaczeniami branżowymi i samorządowymi.

Uchwałą Rady Miasta z dnia 26 października 2001 roku otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Miasta Łęczycy.


MARIA GINTER

data nadania tytułu: 8 marca 2002 roku

Pani Maria Ginter z domu Zieleniewska urodziła się w Smolicach – majątku ziemskim w gminie Grabów powiat łęczycki 23.11.1922 roku. Lata młodzieńcze spędziła w tej miejscowości. Wybuch wojny w 1939 roku spowodował wyjazd rodziny do Warszawy. Podczas walk o Warszawę zgłosiła się ochotniczo do pracy w szpitalu w charakterze sanitariuszki. W latach okupacji niemieckiej była działaczką konspiracyjnej Tajnej Armii Polskiej, Związku Walki Zbrojnej, Armii Krajowej, za co została uwięziona na Pawiaku. Pełniła rolę łączniczki w Powstaniu Warszawskim. Po wojnie zarabiała na życie jako furman i szofer. Uznano ją także najbardziej wszechstronną sportsmenką. Jeszcze przed wojną toczyła zażarte pojedynki na korcie z najlepszą polską tenisistką Jadwigą Jędrzejewską. Lata powojenne to walka o mieszkanie i prawo do pracy. Od ówczesnych władz otrzymuje odmowne odpowiedzi, ponieważ ma wpisane w personaliach „b.z.”, czyli były ziemianin i litery AK. Zarabia na życie jako tłumacz, dziennikarz, plastyk. Po uzyskaniu zezwolenia na wyjazd z Polski, lata sześćdziesiątce i siedemdziesiąte spędza w Anglii, Francji i USA. W USA studiuje na dwóch fakultetach. Zdobywa tytuł magistra sztuki, współpracuje z Polonią i zyskuje w tych kręgach ogromną popularność. W latach osiemdziesiątych wraca do kraju. Pani Maria Ginter jest utalentowaną malarką (około 50 wystaw na trzech kontynentach), autorką książek wydawanych w kraju i za granicą, dziennikarką, poetką, rzeźbiarką. Za swoją działalność otrzymała wiele odznaczeń: – Krzyż Walecznych, Krzyż Partyzancki, Krzyż AK, Warszawski Krzyż Powstańczy, Warszawski Krzyż Weterański. – medale: Za Warszawę 1939 – 40, Medal Zwycięstwa i Wolności, Za udział w Wojnie Obronnej 1939, Za Pawiak, a także odznakę pamiątkową Akcja Burza. Posiada stopień porucznika rezerwy, należy do PEN – Clubu, Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, Europejskiej Unii Kobiet, Światowego Związku Żołnierzy AK. Od 1980 roku jest fundatorką dorocznej nagrody „Za twórczość pamiętnikarską”. Maria Ginter w swojej bogatej twórczości literackiej często podkreślała związki z Ziemią Łęczycką, co przyczyniło się do promocji naszego regionu. Jest częstym gościem łęczyckich towarzystw naukowych, spotyka się ze swoimi czytelnikami, a żaden Turniej Rycerski nie może odbyć się bez jej udziału.
Mieszkańcy Łęczycy i Ziemi Łęczyckiej są dumni z takiej osoby, która uchwałą Rady Miasta z dnia 8 marca 2002 roku otrzymała tytuł Honorowego Obywatela Królewskiego Miasta Łęczyca.
Pani Maria Ginter zmarła 26 sierpnia 2011r. W dniu 5 września odbyła się ceremonia pogrzebowa. Uroczysta msza żałobna w intencji zmarłej została odprawiona w kościele św. Karola Boromeusza w Warszawie. Zmarła została pochowana w rodzinnym grobowcu na Starych Powązkach.


ALOJZY ORSZULIK

data nadania tytułu: 8 marca 2002 roku

Alojzy Orszulik urodził się w Baranowicach Śląskich w 1928 roku. Studiował w Wyższym Seminarium Duchownym Księży Pallotynów w Ołtarzewie, gdzie w 1957 roku został wyświęcony na kapłana. W latach 1958 – 61 studiował w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Sakrę biskupią otrzymał 8 grudnia 1989 roku w Siedlcach. Przez wiele lat pełnił funkcję sekretarza pomocniczego, a następnie zastępcy sekretarza Episkopatu Polski. W 1989 roku był obserwatorem ze strony Kościoła w obradach „Okrągłego Stołu”. Biskup Alojzy Orszulik okazuje mieszkańcom Łęczycy i Ziemi Łęczyckiej ogromną życzliwość, stara się promować miasto i cieszy się wśród jego mieszkańców szacunkiem i uznaniem. Uchwałą Rady Miasta z dnia 8 marca 2002 roku otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Miasta Łęczyca. W dniu 25 marca 2002 roku upływała 10 rocznica powstania Diecezji Łowickiej, a pierwszym jej historii Biskupem został mianowany Alojzy Orszulik, dotychczasowy Biskup pomocniczy Diecezji Siedleckiej. W skład Diecezji Łowickiej został włączony Dekanat Łęczycki wraz z Archikolegiatą w Tumie. Jeszcze tego roku Alojzy Orszulik przywrócił świątyni w Tumie tytuł Archikolegiaty, a w roku następnym erygował Archikolegiacką Kapitułę Łęczycką i w ten sposób przywrócił należną rangę tej świątyni. Ustawiczna troska i wysiłek Biskupa Alojzego Orszulika spowodowała przyznanie w 1995 roku środków finansowych na ratowanie tego bezcennego zabytku. W 1997 roku Alojzy Orszulik był gospodarzem uroczystości 1000-lecia powstania pierwszej świątyni w Tumie, 1000-lecia śmierci św. Wojciecha i 30 rocznicy obchodów milenijnych. Biskup Alojzy Orszulik przyczynił się także w 1998 roku do sprowadzenia do Tumu relikwii św. Wojciecha, który był inicjatorem powstania w 997 pierwszej świątyni w Łęczycy.


CZESŁAW BOROŃ

data nadania tytułu: 6 września 2002 roku

Czesław Boroń urodził się 8 sierpnia 1915 roku w Kaliszu. Po ukończeniu Centralnej Szkoły Podoficerskiej w Toruniu został przydzielony do 70 pułku piechoty w Pleszewie, który to pułk wchodził w skład Armii „Poznań”. We wrześniu 1939 roku pułk toczył boje o Łęczycę, nacierając na miasto zajęte przez Niemców. Pułk poniósł w tej bitwie ogromne straty. Po załamaniu się natarcia, zgodnie z rozkazem dowódcy Armii „Poznań” generała Tadeusza Kutrzeby, kapral Czesław Boroń wraz z żołnierzami 70 pułku piechoty usiłował wycofać się do Puszczy Kampinowskiej. Niestety, nie udało się tego zrealizować i Czesław Boroń trafił do niewoli. Po powrocie ze stalagu rozpoczął aktywną działalność w ruchu oporu. Za walkę z najeźdźcą został aresztowany i osadzony w obozach koncentracyjnych w Oświęcimiu i Mathausen. Za odwagę i męstwo był wielokrotnie odznaczany. Czesław Boroń jest stałym uczestnikiem i organizatorem wyjazdów kombatantów z Ziemi Kaliskiej na pola bitewne pod Łęczycą. Propaguje wśród młodzieży pamięć o bohaterstwie polskich żołnierzy w Bitwie nad Bzurą.

Uchwałą rady Miasta z 6 września 2002 roku nadano Czesławowi Boroniowi tytuł Honorowego Obywatela Miasta Łęczyca.


MAGDALENA ŚMIAŁOWSKA

data nadania tytułu: 23 kwietnia 2003 roku

Magdalena Śmiałowska urodziła się 23 lipca 1914 roku w Oberhausen w Niemczech. W 1920 roku rodzina Śmiałowskich wróciła do Polski. Irena w 1937 roku zdała maturę w Poznaniu w szkole dla przedszkolanek i wstąpiła do zakonu urszulanek i jako siostra Magdalena rozpoczęła pracę w Łęczycy, gdzie urszulanki prowadziły przedszkole przy ulicy Poznańskiej. W 1940 roku Niemcy zamknęli przedszkole, a siostra Magdalena trafiła do obozu pod Rawiczem, skąd została wysłana do pracy w domu polskich sierot w Poznaniu. W 1944 roku zostaje przeniesiona do Kinderheimu mieszczącego się w poznańskim klasztorze Oblatów, w którym przebywały dzieci niemieckie i polskie, które zostały porwane w celu zniemczenia. Ryzykując życie, rozmawiała z dziećmi po polsku, aby nie zapomniały języka ojczystego. Zbierała ich dane i szukała rodziców. Powiadamiała rodziców o miejscu pobytu dzieci. W 1945 roku Kinderheim zostaje ewakuowany do Niemiec. Podczas przewozu dzieci, siostra Magdalena pomaga Polakom wykraść dzieci, a następnie kryje się w piwnicy u sióstr Zmartwychwstanek. Po przejściu frontu przez Swarzędz i Kutno dociera do Łęczycy. W marcu 1945 roku zakłada w Łęczycy przedszkole i równocześnie prowadzi sierociniec dla sierot wojennych. Od 1947 roku siostra Śmiałowska jest kierowniczką przedszkola, przełożona Domu zakonnego i katechetka w mieście i okolicznych wsiach. Od 1966 roku do 1975 prowadzi żłobek. W 1975 roku opuszcza Łęczycę obejmując kierownictwo Domu Zakonnego w Ozorkowie. Do Łęczycy wraca w 1987 roku i ponownie otwiera przedszkole, ale tym razem przy ulicy Poznańskiej, gdzie mieści się Zgromadzenie Sióstr Urszulanek. Droga życiowa siostry Śmiałowskiej jest przykładem służby Bogu i Ojczyźnie. Bogu poświęciła życie osobiste, zakładając habit, Ojczyźnie dała pracę, ucząc łęczyckie dzieci miłości do Boga, patriotyzmu, szacunku dla starszych, wiedzy i pracy. W Łęczycy spędziła prawie całe życie. Mieszkańcy naszego miasta mówią o niej jak o kimś bliskim, wielu podkreśla z dumą „Jestem wychowankiem siostry Śmiałowskiej”. Siostra Magdalena Śmiałowska jest postacią, która swą pracą wrosła w pejzaż miasta i Ziemi Łęczyckiej. 11 września w trakcie uroczystości związanych z 66 rocznicą Bitwy nad Bzurą, odebrała przyznany jej, na wniosek Krzysztofa Lipińskiego, Burmistrza Łęczycy, przez Prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Odznaczenie zostało przyznane siostrze Śmiałowskiej za działalność na rzecz dzieci.
8 maja 2013r. pożegnaliśmy Siostrę Magdalenę Śmiałowską z Domu Zakonnego Sióstr Urszulanek w Łęczycy. Siostra Magdalena zmarła 4 maja w wieku 98 lat. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w Kościele Św. Andrzeja Apostoła w Łęczycy.


LECH WAŁĘSA

data nadania tytułu: 25 czerwca 2004 roku

Lech Wałęsa – działacz związkowy, polityk, Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej. Lech Wałęsa urodził się 29 września w Popowie, powiat Lipno, województwo kujawsko – pomorskie. W latach 1966 – 1976 elektryk w Stoczni im. Lenina w Gdańsku, pracował tam również w latach 1980 – 1981 i 1983 – 1990, członek komitetu strajkowego w grudniu 1970, zwolniony z pracy w czerwcu 1976, działacz komitetu Założycielskiego Niezależnych Związków Zawodowych, Przewodniczący Komitetu Strajkowego w sierpniu 1980, Przewodniczący Komitetu Koordynacyjnego Niezależnych Samorządnych Związków Zawodowych „Solidarność”, Przewodniczący Ogólnopolskiego Komitetu Wykonawczego NSZZ „Solidarność”, internowany 13 grudnia 1981, Przewodniczący delegacji opozycji w negocjacjach „okrągłego stołu”, w latach 1990 – 1995 Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej. Doktoraty honorowe kilkudziesięciu uniwersytetów na całym świecie. Za zasługi w rozwój demokracji wielokrotnie uhonorowany przez polskie i światowe media tytułem „Człowieka Roku”. Posiada liczne medale i odznaczenia przyznane przez rządy i parlamenty wielu krajów. W 1983 otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla. Autor książek „Droga nadziei”, „Droga wolności”, „Wszystko co robię, robię dla Polski”. Ufundował Instytut Lecha Wałęsy, który wypełnia cele, którym Prezydent jest wierny przez całe życie: 1. Ochrona dziedzictwa narodowego oraz tradycji niepodległościowej i solidarnościowej 2. Wspieranie procesów decentralizacji państwa i rozwoju samorządności lokalnej 3. Kontynuacja reform zainspirowanych działalnością „Solidarności” 4. Popularyzacja dobrego obrazu Polski i Polaków poza granicami kraju Lech Wałęsa jest aktywnym uczestnikiem życia społeczno – politycznego w Polsce i za granicą. Utrzymuje kontakty z przywódcami światowymi i przedstawicielami różnych stowarzyszeń i organizacji. W czerwcu 2004 roku zajął pierwsze miejsce w rankingu osób najbardziej zasłużonych dla Polski przeprowadzonej przez OBOP na zlecenie „Polityki”.


WIKTORYN GRĄBCZEWSKI

data nadania tytułu: 29 grudnia 2005 roku

Wiktoryn Grąbczewski urodził się w Łęczycy w 1929 roku. Jego ojciec był starszym felczerem medycyny i ławnikiem, członkiem Rady Miejskiej w M. Łęczycy do wybuchu wojny w 1939r. W 1941 roku rodzinę Niemcy wysiedlili do Okocimia-Brzeska. Po wojnie wrócili do Łęczycy, gdzie Wiktoryn ukończył szkołę średnia, a jego wychowawczynią była pani Jadwiga Grodzka. To właśnie ona zaszczepiła mu miłość do historii i zbieractwa. Po powrocie w 1945 roku z zawieruchy wojennej do Łęczycy wraz z grupą entuzjastów harcerskich – Zdzisławem Kowalczykiem, Lechem Podwysockim, Stanisławem Pietrzakiem i Tadeuszem Sygulskim organizował Hufiec ZHP Ziemi Łęczyckiej. Pan Grąbczewski był oficerem Wojska Polskiego, w którym zajmował się animacją ruchu artystycznego. Odszedł z wojska w stopniu podpułkownika. Wiktoryn Grąbczewski nazywany jest „Hetmanem Diabelskim”, twórcą największej w Polsce i jednej z największych na świecie prywatnych kolekcji rzeźb diabelskich. Autor zbiorów opowiadań, przysłów i anegdot dotyczących diabła Boruty, o którym wydał książkę pt. „Łęczyckie bajanie o Borucie panie”, na podstawie której na zlecenie Polskiej Telewizji – wytwórnia Filmowa „Czołówka” nakręciła etnograficzny film o tym samym tytule. Pan Grąbczewski wraz z żoną Zofią utworzył Prywatne Muzeum Diabła Polskiego w Warszawie, gdzie mieszka. W muzeum, które mieści się w jego prywatnym mieszkaniu zebrał ponad 2000 rzeźb diabelskich, grafik, rysunków, wyrobów ceramicznych, przedstawiających diabła oraz literaturę zawierającą legendy i porzekadła na temat złego ducha. Większość eksponatów jest wpisana do Krajowego Rejestru Zabytków. Wśród rzeźb zgromadzonych przez pana Wiktoryna Grąbczewskiego wiele pochodzi od twórców ludowych z Łęczycy i powiatu łęczyckiego. W zbiorach opowiadań i bajań, które znajdują się w kolekcji Grąbczewskiego o polskich diabłach, można zauważyć nazwiska łęczycanek Jadwigi Grodzkiej i Anny Dłużewskiej – Sobczak. Pan Grąbczewski bardzo często występuje w programach radiowych i telewizyjnych, udziela wywiadów dla różnych czasopism. Zawsze podkreśla swoje przywiązanie do rodzinnego miasta, swoich nauczycieli, muzeum łęczyckiego z którym ściśle współpracuje np. W 1984 roku wspólnie z muzeum w Łęczycy przygotowana była wystawa rzeźb diabelskich. Prezentowano około 700 rzeźb. Rzeźby ze zbiorów Grąbczewskiego prezentowane były w różnych muzeach w kraju i zagranicą. „Diabły” Grąbczewskiego wyjeżdżały miedzy innymi do Czech, Słowacji, Włoch, Szwecji, Bułgarii, Węgier, Litwy i Włoch. Dzięki tym wystawom promowane jest także nasze miasto i jego ludowi twórcy. Ze zbiorów muzealnych często korzystają dziennikarze, studenci, muzealnicy. Muzeum Diabła Polskiego mieści się w Warszawie przy ulicy Bukowińskiej 26 m. 3. Pan Grąbczewski zawsze podkreśla, że ze wszystkimi współpracuje mu się doskonale, ale największym sentymentem darzy muzeum łęczyckie i muzeum w Kownie oraz muzeum etnograficznym w Warszawie.
Krzysztof Lipiński wystąpił z wnioskiem o nadanie panu Wiktorynowi Grąbczewskiemu tytułu Honorowego Obywatela Miasta Łęczyca.


BOLESŁAW SOLARSKI

data nadania tytułu: 15 marca 2007 roku

Bolesław Solarski (1927-2024) ukończył studia w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w 1952 r., uzyskując tytuł magistra inżyniera górnika. Pracę rozpoczął w kopalniach rud żelaza w rejonie częstochowskim, a w 1963 r. został służbowo przeniesiony do Łęczyckich Zakładów Górniczych na stanowisko Naczelnego Inżyniera. Wykorzystał tutaj swoje doświadczenie zawodowe, co zaowocowało wkrótce osiąganiem coraz to lepszych wyników produkcyjnych przez kopalnie łęczyckie. Bolesław Solarski, w czasie ponad 40 lat przeżytych w Łęczycy, pracował społecznie.

W latach 1964 – 1967 był prezesem koła Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Górnictwa przy ŁZG, a następnie w latach 1968 – 1978 – wice-przewodniczącym Oddziału PTTK w Łęczycy. Współorganizował rajdy i zloty, starał się też przekazać młodzieży pamięć o ważnych wydarzeniach w historii Polski, między innymi o Bitwie nad Bzurą.

Po przejściu na emeryturę, w latach 1983 – 1986 wygłosił kilkanaście odczytów, ilustrowanych przeźroczami, dla Klubu Seniora „Złota Jesień”. W 1986 r. został prezesem Towarzystwa Miłośników Ziemi Łęczyckiej i pełnił tę funkcję do 1991 r. Reaktywował działalność Stowarzyszenia przerwaną ogłoszeniem w 1981r. stanu wojennego. Organizował comiesięczne wygłaszanie odczytów przez znakomitych naukowców Łodzi, Torunia i Warszawy, a także koncerty muzyki poważnej, w tym dawnej, przez profesjonalnych wykonawców.

Od 1991 r. pełnił funkcję przewodniczącego Zarządu Oddziału Towarzystwa Naukowego Płockiego w Łęczycy. Bolesław Solarski nie tylko kierował Oddziałem i jego pracami, ale był także autorem i redaktorem wielu publikacji naukowych uświetniających Łęczycę i Ziemię Łęczycką. Funkcję przewodniczącego pełnił przez 28 lat.

28 listopada 2007. odbyła się w Ratuszu miejskim uroczysta sesja naukowa TNP w Łęczycy – „Szanse Rewitalizacji Zabytków Łęczycy”, na której został wręczony oficjalny tytuł Honorowego Obywatela Łęczycy Panu Bolesławowi Solarskiemu.


HENRYK JAWOROWSKI

data nadania tytułu: 4 października 2007 roku

28 listopada 2007. odbyła się w Ratuszu miejskim uroczysta sesja naukowa TNP w Łęczycy – „Szanse Rewitalizacji Zabytków Łęczycy”, na której został wręczony oficjalny tytuł Honorowego Obywatela Łęczycy Panu Henrykowi Jaworowskiemu. Dr architekt Henryk Jaworowski emerytowany profesor Politechniki Łódzkiej zdał maturę w Liceum Kopernika w Łodzi w 1949r., a następnie, po studiach na wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, uzyskał dyplom inżyniera architekta. Po studiach rozpoczął pracę w Łodzi, w Miejskiej Pracowni Urbanistycznej, a w krótkim czasie potem – w pracowni architektonicznej Przedsiębiorstwa „Pracownie Konserwacji Zabytków” w Łodzi. Od tego momentu znaczną część swych zainteresowań zawodowych skierował na architekturę zabytkową woj. łódzkiego. Miastem Łęczyca i jej zabytkami profesor Jaworowski zajmuje się bezpośrednio co najmniej od 1970 r., w którym powstało jego nieocenione do dziś studium urbanistyczne miasta dla potrzeb jego rewaloryzacji i rewitalizacji, opublikowane później z dużym sukcesem w Kwartalniku Architektury i Urbanistyki. Drugim jego dziełem łęczyckim, w kolejności chronologicznej, jest konserwacja i częściowa rekonstrukcja Zamku łęczyckiego. Działania jakich podejmował się w 1987 r. doprowadziły do zachowania istniejących jeszcze elementów historycznego krajobrazu Łęczycy. Innym dziełem profesora jest remont i przebudowa łęczyckiego ratusza według jego pierwotnej architektury z XVIII w. Zamierza on uczestniczyć w rekonstrukcji gmachów dawnego klasztoru dominikanów, po wyprowadzeniu z nich Zakładu Karnego.


OTYLIA KOKOCIŃSKA

data nadania tytułu: 28 marca 2008 roku

Otylia Kokocińska, z domu Kubiak, urodzona w Łęczycy dnia 20.05.1923 roku, uczęszczała do Szkoły Powszechnej, a po jej ukończeniu zdała do Gimnazjum Ogólnokształcącego. Wybuch wojny przerwał naukę w Gimnazjum. W czasie Bitwy nad Bzurą była sanitariuszka polowego szpitala, prowadzonego przez Janinę Legocką, w którego pracę zaangażowane byty harcerki. Podczas okupacji prowadziła tajne nauczanie i należała do konspiracyjnej organizacji harcerskiej. Po zakończeniu wojny kontynuowała naukę- uczęszczała do Liceum Pedagogicznego, następnie zdała maturę, by później rozpocząć pracę w Szkole Ćwiczeń, a od 1951 roku zostać nauczycielką 11-łatki. W 1961 r. otrzymała dyplom Studium Nauczycielskiego, kierunek filologia polska. Do roku 1975 pełniła w Inspektoracie Oświaty funkcję Kierownika Powiatowego Ośrodka Metodycznego i Instruktora Ogniska Języka Polskiego. Odznaczona wieloma nagrodami i wyróżnieniami: nagroda Pierwszego Stopnia Ministra Oświaty i Wychowania za wybitne osiągnięcia w pracy dydaktycznej i wychowawczej (1973); podziękowanie Kuratora Oświaty w Płocku za tajne nauczanie (1995);Złoty Krzyż Zasługi za pracę zawodową. W 1973 roku nabyła uprawnienia Nauczyciela Dyplomowanego Była Radną Wojewódzkiej Rady Narodowej w Łodzi i Płocku, odznaczona Honorową Odznaką Województwa Łódzkiego i odznaką „Za zasługi dla województwa płockiego” oraz wpis do księgi „Zasłużony dla Województwa. Płockiego”. W latach 1969-1972 była Posłem V Kadencji Ziemi Łęczyckiej. Poddębickiej, Kutnowskiej i Łowickiej. Za całokształt pracy społecznej i politycznej otrzymała Kawalerski Krzyż Odrodzenia Polski, Srebrny Medal Opiekuna miejsc Pamięci Narodowej, Zasłużonego Działacza Kultury i Odznakę Przyjaciela Dziecka oraz szereg innych odznaczeń i wyróżnień. Otylia Kokocińska jest czynnym członkiem Towarzystwa miłośników Ziemi Łęczyckiej (TMZŁ) od 1968 , od 1988 była członkiem Zarządu, a następnie jego wiceprezesem. Po śmierci prezesa Władysława Wieszczka w okresie od listopada 1995 do czasu wyborów w 1996 pełniła obowiązki Prezesa TMZŁ. Funkcję Prezesa pełni od 1996 roku. W czasie prezesury Otylii Kokocińskiej TMZŁ rozwinęło i poszerzyło spektrum działalności statutowej. Nawiązało współpracę z gminami Ziemi Łęczyckiej, a dzięki dużej pomocy Prezes Otylii Kokocińskiej utworzono Towarzystwa Regionalne. Dokonano gruntownego przeglądu wszystkich cmentarzy w powiecie, poczyniono starania mające na celu ratowanie i zabezpieczenie historycznych nagrobków. Otylia Kokocińska jest członkiem Komisji Do Spraw Ratowania Grobów Historycznych i Zasłużonych Łęczycan przy cmentarzu rzymsko-katolickim w Łęczycy. Podczas jej prezesury TMZŁ współuczestniczyło w wydawaniu książki „Monografia- Łęczyca. Dzieje miasta”, nagrodzonej Złotym Exlibrisem, „Suplementu do Monografii”, 2 wydań „Przewodnika po Łęczycy i Ziemi Łęczyckiej”. Własnym sumptem wydaliśmy książkę „Historia grobami pisana” oraz składanego folderu „Zabytki i historia Łęczycy”. Dzięki zaangażowaniu Pani Prezes w pracę łęczyckich szkół podstawowych, gimnazjum oraz szkół ponadgimnazjalnych w szkołach tych powstały Młodzieżowe Koła Towarzystwa Miłośników Ziemi Łęczyckiej. Nawiązano kontakty z ośrodkami polonijnymi w Hiszpanii, Anglii, Szwecji, Francji, Kanadzie i Brazylii, by promować nasz region w Europie i świecie. Otylia Kokocińska jest osobą niezwykle odpowiedzialną, sumienną i życzliwą. Wychowała i wykształciła wiele pokoleń obywateli Łęczycy, świadomych dziś swej tożsamości i pochodzenia.


JAN SZYMCZAK

data nadania tytułu: 29 lipca 2010 roku

W dniu 11.11.2010 roku w Ratuszu Miejskim odbyło się uroczyste wręczenie tytułu Honorowego Obywatela Miasta Łęczyca prof. dr. hab. Janowi Szymczakowi. Prof. dr. hab. Jan Szymczak urodził się 3 stycznia 1946r. w Kucharach k. Łęczycy. Obecnie jest kierownikiem Katedry Historii Średniowiecznej Polski na Uniwersytecie Łódzkim. Prof. Szmczak jest autorem wielu publikacji: książek, artykułów naukowych na temat Łęczycy i Ziemi Łęczyckiej. Teksty były publikowane w Roczniku Łódzkim, w Acta Universitatis Lodzensis – Zeszytach Naukowych Uniwersytetu Łódzkiego, w Przeglądzie Nauk Historycznych. Wśród prac znalazły się m.in.: „Uwagi nad kancelarią Kazimierza Kondradowica, księcia Kujaw i Łęczycy”, „Ziemia łęczycka i sieradzka terenem działań wojennych w XII i XIII w.”, „Rzemiosło zbrojeniowe w Łęczyckiem, Sieradzkiem i Wieluńskiem w średniowieczu”, „Z dziejów Liceum Ogólnokształcącego im. Kazimierza Wielkiego w Łęczycy”, „Turnieje rycerskie za Piastów i Jagiellonów”. Ponadto prof. J. Szymczak jest redaktorem wielu publikacji. Pod jego kierownictwem ukazał się „Przewodnik po Łęczycy i regionie łęczyckim” opracowany przez członków Towarzystwa Naukowego Płockiego Oddziału w Łęczycy czy Suplement do monografii Łęczycy: „Dzieje miasta w średniowieczu i w XX wieku” – książka napisana przez pracowników naukowych Instytutu Historii Uniwersytetu Łódzkiego i członków TNP Oddziału w Łęczycy.


AGATA TUSZYŃSKA

data nadania tytułu: 29 września 2010 roku

W dniu 2 grudnia br. w Ratuszu Miejskim w Łęczycy odbyła się uroczystość nadania Honorowego Obywatelstwa Łęczycy Pani Agacie Tuszyńskiej. Pisarka i poetka w swojej twórczości wielokrotnie prezentuje nasze miasto. Łęczyca pojawiła się w jej powieści biograficznej pt. „Rodzinna historia Lęku” oraz w tomiku znakomitych wierszy pt. „Łęczyca”. W uroczystości udział wzięły władze miasta: Burmistrz Łęczycy – Pan Andrzej Olszewski, Zastępca Burmistrza – Pani Krystyna Pawlak, Przewodniczący Rady Miasta w Łęczycy – Pan Paweł Kulesza, Pani Lidia Keller Zastępca Przewodniczącego Rady Miasta, radni Rady Miasta oraz zaproszeni goście.
Agata Tuszyńska jest wykładowcą akademickim, autorką wielu prac z dziejów teatru, a także licznych biografii wybitnych Polaków. Zajmuje się również literaturą piękną. Jej powieść biograficzna „Rodzinna historia Lęku”, z obszerną częścią o Łęczycy i jej żydowskich mieszkańców, została wydana przez krakowskie Wydawnictwo Literackie i wielokrotnie wznawiana. Przetłumaczono ja także na język francuski, a w najbliższym czasie w wersji angielskiej ukaże się w USA. Dzięki tej powieści Łęczyca stała się znana we Francji, a po wydaniu książki w Stanach Zjednoczonych będzie głośna również w USA. Tym sposobem Agata Tuszyńska została największym ambasadorem Łęczycy w Europie i Ameryce Północnej. Agata Tuszyńska opublikowała również tomik znakomitych wierszy pod tytułem „Łęczyca”, a także wiersze i opowiadania o tematyce łęczyckiej w znanych czasopismach kulturalnych. Warto dodać, że przodkowie Agaty Tuszyńskiej byli łęczycanami i pełnili wielokrotnie, w wieku XIX oraz w okresie II RP funkcje rajców miejskich Łęczycy.


SALWATOR BARTOSIK

data nadania tytułu: 29 września 2010 roku

W dniu 29 września 2010r. Uchwałą Nr LXI/439/10 Rady Miasta Łęczyca nadano tytuł Honorowego Obywatela Miasta Łęczyca Ojcu Gwardianowi Salwatorowi Witoldowi Bartosikowi. Uroczystość wręczenia Honorowego Obywatelstwa miała miejsce 3 maja 2011r. podczas obchodów uchwalenia Konstytucji 3 Maja.
Ojciec Salwator Bartosik urodził się 19 czerwca 1967r. w Przeworsku w województwie rzeszowskim. W 1993r. otrzymał święcenia kapłańskie z rąk Jego Ekscelencji Arcybiskupa lwowskiego ks. Mariana Jaworskiego. W 2005r. objął obowiązki proboszcza Parafii Rzymsko-Katolickiej Niepokalanego Poczęcia N.M. Panny w Łęczycy i Gwardiana Klasztoru OO. Bernardynów w Łęczycy. O. Salwator w bardzo krótkim okresie czasu podjął działania związane z remontem zarówno kościoła, jak i klasztoru. Do przeprowadzenia prac pozyskał zewnętrzne środki finansowe, umożliwiające wymianę okien, renowację bezcennej polichromii, remont zabytkowych organów oraz montaż instalacji przeciwpożarowej, a także malowanie zewnętrznej elewacji obiektu. Ojciec Gwardian aktywnie włączał się w życie Łęczycy, wspierał wiele inicjatyw samorządowych, brał czynny udział w uroczystościach miejskich. Był współorganizatorem koncertów muzycznych, które odbywają się w Kościele OO. Bernardynów. Z jego inicjatywy piękno bernardyńskiego kościoła było wielokrotnie prezentowane w wydawnictwach książkowych, a także na antenie telewizyjnej.


ZBIGNIEW ŁUCZAK

data nadania tytułu: 8 listopada 2010 roku

Ksiądz Prałat Zbigniew Łuczak wspaniały duszpasterz i opiekun duchowny naszego społeczeństwa. Jako proboszcz Parafii Tum (1995-200) i Parafii Łęczyca (2000 – 2009) czynnie włączał się w życie społeczne, kulturalne i gospodarcze naszego miasta inicjując i realizując wiele przedsięwzięć. Ksiądz Zbigniew nadzorował ze strony kościelnej renowację Kolegiaty w Tumie, był inicjatorem i wykonawcą akcji pozyskania zabytkowych organów kościelnych i umieszczenia ich w Kolegiacie w Tumie, co jeszcze bardziej podniosło walory tego cennego zabytku. Ksiądz Prałat był pomysłodawcą stworzenia przez samorząd programu dofinansowania odnowy zabytków sakralnych, włączał się aktywnie w renowację zabytkowych grobowców na terenie cmentarza parafialnego. Dokonał on inwentaryzacji i digitalizacji danych cmentarza parafialnego. Ksiądz Zbigniew Łuczak przeprowadził renowację terenów wokół zabytkowego Kościoła Parafialnego Św. Andrzeja w Łęczycy, a w wyremontowanym strychu kościelnym urządził muzeum gromadzące bardzo cenne eksponaty liturgiczne, które uległy zniszczeniu i zapomnieniu. Ponadto odkrył on i zabezpieczył zabytkowe sklepienie beczkowe w budynku osadzonym na średniowiecznym murach obronnych Łęczycy. Obecnie Ksiądz Prałat Zbigniew Łuczak jest członkiem Komisji d/s Ratowania Zabytków grobowców oraz autorem większości fotografii zamieszczonych w wydawnictwie „Historia grobami pisana – Cmentarz Parafii Św. Andrzeja Apostoła w Łęczycy”. Ksiądz Prałat jest czynnym działaczem Towarzystwa Naukowego Płockiego Oddział w Łęczycy oraz Towarzystwa Miłośników Ziemi Łęczyckiej, za zasługi dla którego otrzymał godność honorowego członka. Wymienione tylko niektóre działania, realizowane przez Księdza Prałata Zbigniewa Łuczaka są dowodem Jego wielkiego przywiązania do Łęczycy i Ziemi Łęczyckiej.


ANDRZEJ TOMCZAK

data nadania tytułu: 28 marca 2012 roku

11 listopada 2012r. w Ratuszu Miejskim w Łęczycy odbyło się uroczyste nadanie tytułu Honorowego Obywatela Miasta Łęczyca Panu prof. dr hab. Andrzejowi Tomczakowi. Rada Miejska podjęła stosowną uchwałę 28 marca 2012r.
Andrzej Tomczak urodził się 12 września 1922r. we wsi Besiekierz Górzewo leżącej w przedrozbiorowej Ziemi Łęczyckiej (na pograniczu przedwojennych powiatów brzezińskiego i łęczyckiego). Już przed II wojną światową, jako uczeń gimnazjalny, przeczytał pracę Michała Walickiego o tumskiej kolegiacie, do której przedmowę napisał jego stryj biskup Kazimierz Tomczak, przewodniczący „Komitetu ratowania kolegiaty w Tumie pod Łęczycą”. Po studiach odbytych w Łodzi i Toruniu, w latach 1950-1957 pracował w Wojewódzkim Archiwum Państwowym w Łodzi. Wówczas to zainteresował się historią dawnego Łęczyckiego i opublikował kilka przyczynków źródłowych do dziejów Ziemi Łęczyckiej. Zajął się też historią samej Łęczycy. Z miastem tym zbliżyła go wówczas praca zawodowa w Archiwum Łódzkim. Drugą płaszczyzną zbliżenia stała się współpraca Andrzeja Tomczaka z zespołem łódzkich archeologów prowadzących w tych latach badania nad Łęczycą wczesnośredniowieczną. Po przejściu na emeryturę w 1992r. Andrzej Tomczak zintensyfikował swoje kontakty z Łęczycą, nawiązując bliższą współpracę z Łęczyckim Oddziałem Towarzystwa Naukowego Płockiego i jego prezesem Bolesławem Solarskim. Wielokrotnie wygłaszał odczyty dla Oddziału, recenzował wydawane jego staraniem pozycje, brał czynny udział w ich promocji, konsultował książkę „Osiemnastowieczny Ratusz w Łęczycy”, a ostatnio książkę „850 lat w służbie Bogu i ludziom. Archikolegiata Łęczycka w Tumie”.


RYSZARD GRYGIEL

data nadania tytułu: 20 września 2012 roku

Do grona Honorowych Obywateli Miasta Łęczyca dołączył prof. dr hab. Ryszard Grygiel. Tytuł Honorowego Obywatela został mu nadany Uchwałą nr XXII/154/12 Rady Miejskiej w Łęczycy z dnia 20 września 2012r. Wręczenie tytułu odbyło się 18 stycznia 2013r. podczas spotkania noworocznego w łęczyckim Domu Kultury.
Prof. dr hab. Ryszard Grygiel swoim zaangażowaniem i pracą zawodową przyczynił się do znaczącego zwiększenia wiedzy o historycznej przeszłości Miasta Łęczyca i okolic, upowszechnienia tej wiedzy na terenie Polski i Europy oraz do rozwoju i podniesienia atrakcyjności turystycznej tego regionu. Osiągnięcia prof. Ryszarda Grygiela w zakresie badań archeologicznych osadnictwa średniowiecznego na Ziemi Łęczyckiej mają znaczenie międzynarodowe i zyskały duże uznanie archeologów w Polsce i Europie. Jego wykopaliska w Tumie pod Łęczycą podziwiali i wysoko oceniali ich wartość poznawczą najwybitniejsi archeolodzy. Dzięki staraniom prof. Grygiela realizowany jest projekt unijny „Tum pod Łęczycą. Perła romańskiego szlaku. Prof. Ryszard Grygiel urodził się 22 stycznia 1951r. w Jarocinie Wielkopolskim. W latach 1969-1974 odbył studia archeologiczne w Katedrze Archeologii Pradziejowej i Wczesnośredniowiecznej Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Najbardziej doniosłe znaczenie w dorobku naukowym Ryszarda Grygiela mają dwie oryginalne pozycje napisane głównie na podstawie materiałów z własnych wykopalisk. Pierwsza z nich to opublikowana w 1986r. praca pt. „Dom z podwórzem jako reprezentacja archeologiczna podstawowej jednostki społecznej w grupie brzesko-kujawskiej kultury lendzielskiej” oraz wydany w 2004r. pierwszy tom monumentalnej serii pt. „Neolit i początki epoki brązu w rejonie Brześcia Kujawskiego o Osłonek” zatytułowany „Wczesny Neolit – kultura ceramiki wstęgowej rytej”. Poza wymienionymi pracami Ryszard Grygiel ma w swoim dorobku ponad 100 publikacji, w tym 3 książki. Profesor był recenzentem 5 rozpraw doktorskich z archeologii i 1 z paleobotaniki oraz dwóch prac habilitacyjnych z tych dziedzin nauki. Ma za sobą 38 lat pracy zawodowej w jednej instytucji, którą jest Muzeum Archeologiczne i Etnograficzne w Łodzi.


WIESŁAW RADOMSKI

data nadania tytułu: 9 maja 2013 roku

9 maja 2013 roku Uchwałą Rady Miejskiej w Łęczycy nr XXX/205/13 nadano tytuł Honorowego Obywatela Miasta Łęczyca Panu Wiesławowi Radomskiemu. 21 września br. w sali konferencyjnej Urzędu Miejskiego w Łęczycy odbyła się uroczystość wręczenia tytułu. Spotkanie poprowadzili Burmistrz Łęczycy – Andrzej Olszewski i Przewodniczący Rady Miejskiej w Łęczycy – Paweł Kulesza. W uroczystości wzięli udział radni miejscy, działacze sportowi z terenu Miasta Łęczyca, znajomi Honorowego Obywatela z lat szkolnych.
Pan Wiesław Radomski urodził się 20 sierpnia 1949 roku w Częstochowie. Przyjechał do Łęczycy w 1966 roku, aby uczyć się Technikum Górniczym. W okresie nauki szkolnej wykazał nieprzeciętne zdolności nie tylko naukowe, ale przede wszystkim sportowe. Był reprezentantem szkoły w wielu dyscyplinach sportowych, a następnie dzięki nauczycielowi wychowania fizycznego, Ryszardowi Markowi podnosił swoje umiejętności sportowe, by wreszcie trafić do reprezentacji Polski w piłce siatkowej juniorów, w której w niedługim czasie objął funkcję kapitana. Mecze międzyszkolne w piłce siatkowej, w których uczestniczyła drużyna z Łęczycy gromadziły tłumy młodzieży w Sali gimnastycznej Technikum Górniczego w Łęczycy. Ten właśnie okres i walory widowiskowe piłki siatkowej wpłynęły na zainteresowanie grami sportowymi w naszym mieście, w którym, obok popularnej już piłki nożnej i lekkiej atletyki, piłka siatkowa zaczęła odrywać podstawową rolę w grodzie Boruty. Po ukończeniu szkoły średniej w Łęczycy, Pan Wiesław Radomski swoje umiejętności kontynuował w zespołach I-ligowych w kraju. Po zakończeniu kariery sportowej został absolwentem Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie ze specjalizacją Trener II klasy w piłce siatkowej, rozpoczynając tym samym nowy wątek w swojej karierze, wątek trenera i działacza sportowego. Za wybitne osiągnięcia w pracy zawodowej został odznaczony: odznaką „Mistrz Sportu”, odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”, odznaką za zasługi dla sportu, Medalem 80-lecia Polskiego Związku Piłki Siatkowej.


WIKTOR NAPIÓRA

data nadania tytułu: 20 kwietnia 2015 roku

Podczas obchodów rocznicowych Święta uchwalenia Konstytucji 3 Maja Pan Wiktor Napióra – Prezes Zarządu HURTAP S.A. w Łęczycy otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Miasta Łęczyca. Z inicjatywą nadania takiego tytułu wystąpili członkowie Towarzystwa Przyjaciół Dzieci w Łęczycy. Radni Miasta Łęczyca pozytywnie zaopiniowali wniosek TPD, a swoją decyzję zatwierdzili Uchwałą Nr IX/40/15 z dnia 20 kwietnia 2015r.
Wiktor Napióra, z wykształcenia magister farmacji, jest założycielem i prezesem Firmy Hurtap S.A., która na łęczyckim rynku istnieje od 1990r. Firma ta prężnie działa i od kilkunastu lat jest jednym z największych pracodawców w Łęczycy, co bezpośrednio przekłada się na rozwój gospodarczy miasta i jakość życia jego mieszkańców. Ponadto Pan Napióra podejmuje szereg działań na rzecz swoich pracowników, począwszy od stworzenia bazy rekreacyjno-wypoczynkowej na terenie firmy, po organizację spotkań, imprez, wyjazdów integracyjnych, zabezpieczenie świadczeń socjalnych. Zawsze aktywnie uczestniczy w życiu społeczno-kulturalnym naszego miasta i dofinansowuje wiele łęczyckich inicjatyw kulturalnych i sportowych. Od wielu lat współpracuje z Towarzystwem Przyjaciół Dzieci w Łęczycy.


JÓZEF ANDRZEJ SZCZEPAŃSKI

data nadania tytułu: 9 lutego 2016 roku

Rada Miejska w Łęczycy uchwałą nr XXIV/131/16 z dnia 9 lutego 2016r. nadała Tytuł Honorowego Obywatela Miasta Łęczyca Panu Józefowi Andrzejowi Szczepańskiemu pseudonim „Ziutek”.
Józef Andrzej Szczepański urodził się 30 listopada 1922 roku w Łęczycy. Rodzice: Józef Szczepański – zawodowy porucznik Wojsk Polskich, Matylda z d. Ottomańska. Przez całe swoje życie wiernie służył Polsce. Do momentu wybuchu wojny zdążył zdać maturę. Wybuch wojny powstrzymał dalsze plany edukacyjne Szczepańskiego. Józef A. Szczepański mimo młodego wieku szybko zdał sobie sprawę z obowiązków wobec Ojczyzny. Należał do tak zwanego pokolenia Kolumbów. Podczas II wojny światowej uczęszczał na tajne komplety organizowane przez dyrektora gimnazjum im. Władysława IV w Warszawie. Wyrazem patriotycznej i heroicznej postawy „Ziutka” było zaangażowanie w działalność konspiracyjną od 1942 roku. Współpracował i aktywnie uczestniczył w konspiracyjnych akcjach grup szturmowych Szarych Szeregów. Był uczestnikiem licznych akcji bojowych. Uczestniczył w Powstaniu Warszawskiem. Był dowódcą drużyny w oddziale „Parasol”. W czasie walk powstańczych uczestniczył w działaniach zbrojnych na Woli w rejonie ul. Wolskiej, Żytniej, pl. Kercelego i cmentarzy wolskich. Przez ruiny getta warszawskiego przedostał się na Stare Miasto, wówczas 29 sierpnia napisał swój ostatni wiersz „Czerwona zaraza”. Zmarł 10 września 1944 roku w wyniku odniesionych ran. 5 grudnia 1945 roku Jego szczątki pochowano na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. Oddał swe życie broniąc Warszawy – walcząc o wyzwolenie spod okupacji hitlerowskiej. Pośmiertnie został awansowany do stopnia oficerskiego podporucznika. Józef Andrzej Szczepański to również poeta okresu wojennego. Tworzył w czasie trwania walk powstańczych. Jednym ze znanych wierszy Józefa A. Szczepańskiego jest „Pałacyk Michla” – utwór wyjątkowy, którego zdaniem było podtrzymanie na duchu i zagrzewanie do boju żołnierzy Armii Krajowej walczącej o wyzwolenie stolicy. Ostatni najprawdopodobniej utwór „Ziutka” pt. „Czerwona zaraza” miał charakter wybitnie antysowiecki, co w dużym stopniu wywarło sprzeciw autora i Jego wielu rówieśników wobec nowej, nadchodzącej sytuacji politycznej związanej z dominacją ZSRR nad Europą Środkowo – Wschodnią, w tym Polską. Józef Andrzej Szczepańskie został odznaczony: 1. Krzyżem Walecznym (dwukrotnie: 18 i 22 sierpnia 1944 roku), 2. Virtuti Militari V klasy (pośmiertnie, wrzesień 1944). Fakt, iż jest synem Łęczycy i ziemi łęczyckiej zasługuje na podkreślenie i stanowi powód do dumy i chluby dla wspólnoty samorządowej Gminy Miasta Łęczyca. Włączając Józefa Andrzeja Szczepańskiego do grona Honorowych Obywateli Miasta Łęczyca, władze samorządowe Łęczycy oddają cześć pamięci i poświęceniu Wielkiego Bohatera i Poety okresu wojny i okupacji hitlerowskiej.

MIROSŁAW ANDRYSIAK

data nadania tytułu: 23 kwietnia 2024 roku

Rada Miejska w Łęczycy uchwałą nr XCIII/571/2024 z dnia 23 kwietnia 2024 r. nadała Tytuł Honorowego Obywatela Miasta Łęczyca Panu Mirosławowi Andrysiakowi.

Mirosław Andrysiak (1959 – 2023) wybitny trener lekkiej atletyki i zasłużony działacz sportowy w Łęczycy, przez całe życie silnie związany z rodzinnym regionem. Stworzył jedyny w Łęczycy klub lekkoatletyczny Młodzieżowy Klub Lekkiej Atletyki, którego wychowankowie osiągają ogromne sukcesy na arenie krajowej i międzynarodowej.

Swoją sportową drogę zaczął w siódmej klasie szkoły podstawowej trenując biegi średnie pod okiem trenera Jerzego Ponomarenki, który zaszczepił w nim pasję do lekkoatletyki.

W 1984 roku ukończył Akademię Wychowania Fizycznego w Gdańsku uzyskując tytuł magistra wychowania fizycznego. W 2003 roku został trenerem I klasy sportowej.

Od początku związany z Łęczycą jako trener, nauczyciel i wychowawca w Szkole Podstawowej Nr 1, Gimnazjum i Szkole Podstawowej Nr 4. W latach 1993-99 był doradcą metodycznym w Wojewódzkim Ośrodku Metodycznym w Płocku. Od 2004 roku był członkiem zespołu Ogólnopolskiego Programu Rozwoju Lekkoatletyki PRO-LA odpowiedzialnym za koordynację działań w małych miastach. Od 2005 roku był delegatem w krajowych zjazdach sprawozdawczo – wyborczych Polskiego Związku Lekkiej Atletyki. Kilkukrotnie powoływany przez PZLA jako trener kadry juniorów sekcji skoków na zawodach międzynarodowych. Odznaczony za zasługi brązowym i srebrnym medalem Polskiego Związku Lekkiej Atletyki.

Mirosław Andrysiak jako trener z olbrzymim zaangażowaniem i poświęceniem pracował, i trenował wychowanków klubu MKLA, ucząc jednocześnie uczciwości, zaangażowania, wzajemnej współpracy i szacunku swoich podopiecznych.

LESZEK WYSŁOCKI 

data nadania tytułu: 5 listopada 2024 roku

Rada Miejska w Łęczycy uchwałą nr IX/51/2024 z dnia 5 listopada 2024 r. nadała Tytuł Honorowego Obywatela Miasta Łęczyca Panu Leszkowi Wysłockiemu.

Pan Leszek Wysłocki (ur. 16 marca 1933 roku) to wieloletni pracownik Łęczyckich Zakładów Górniczych w Łęczycy. W latach 1956 – 1966 pełnił obowiązki na różnych stanowiskach pracy jako: inspektor robót górniczych, sztygar zmianowy i oddziałowy, zawiadowca kopalni Ł-2, zawiadowca kopalni Ł-1. W 1966 roku został powołany przez Ministra Przemysłu Ciężkiego na stanowiska Dyrektora Naczelnego ŁZG, które piastował do 1973 roku.

Wykształcenie Pana Wysłockiego: w 1954 roku uzyskał dyplom górnictwa, dwa lata później – dyplom magistra na specjalizacji przeróbki mechanicznej, a w 1978 roku został doktorem nauk technicznych w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, natomiast w 1991 roku ukończył Studium Zarządzania Strategicznego.

Po ukończeniu studiów, po rozmowie z przedstawicielami Centralnego Zarządu Kopalni Rud Żelaza, zdecydował się na rozpoczęcie z dniem 1 września 1956 roku pracy w ŁZG w Łęczycy. Od samego początku wykazywał się ogromną wiedzą, która wpływała na rozwój kopalni, jej rozbudowę, zwiększenie wydobycia, o czym świadczą kolejne stopnie awansu, powierzanie odpowiedzialnych stanowisk, a także rosnące słupki wydobycia rudy w łęczyckiej kopalni. W 1964 roku wydobyto milionową tonę rudy oraz padło kilka kolejnych rekordów w drążeniu chodników w skali kraju. Sukcesy Pana Leszka Wysłockiego zostały zauważone i z dniem 1 kwietnia 1966r. został powołany na stanowisko Dyrektora Naczelnego Łęczyckich Zakładów Górniczych. Mianowania dokonał Minister Przemysłu Ciężkiego. Pan Wysłocki pełnił tę funkcję do 1973 roku. Jego zasługą była realizacja bardzo ważnego postulatu, który miał ogromne znaczenie dla końcowego sukcesu ŁZG, a mianowicie kwestia wykorzystania iłołupków dla gospodarki narodowej (do produkcji cementu najwyższej jakości).

Te aspekty pracy Pana Wysłockiego wpływały na ogromny rozwój Łęczycy. To osoba niezwykle zasłużona dla Miasta Łęczyca, która w latach funkcjonowania kopalni w naszym mieście, „wykorzystywała” wszelkie możliwości tego przedsiębiorstwa do rozwoju jego samego, ale przede wszystkim do rozwoju gospodarczego, kulturalnego i społecznego Łęczycy. Świetnie wykształcona osoba, z ogromną wiedzą w zakresie górnictwa i budownictwa, o czym świadczy przedstawiona ścieżka kariery zawodowej, ale też doskonały przyjaciel, o czym mówi wielu byłych pracowników ŁZG i wspaniały pracodawca, który zawsze wspierał wszelkie inicjatywy pracowników, mające na celu rozwój umiejętności, zdobywanie doświadczenia, nawiązywanie i rozwój relacji międzyludzkich, rozwijanie pasji, zapewnienie komfortu psychicznego pracowników, których praca nie należała do łatwych i lekkich.

Ogromny wzrost ilości pracowników w okresie pracy Pana Wysłockiego w ŁZG do kilku tysięcy osób powodował budowę kolejnych bloków mieszkalnych, rozkwit i rozbudowę niezbędnych obiektów użyteczności publicznej, w tym przedszkola górniczego, ale też otwieranie kolejnych oddziałów szkół średnich, by wykształcić profesjonalną kadrę górniczą, niezbędną do uporania się z olbrzymim wydobyciem, uruchomienia kolejnych gabinetów w ambulatorium przyzakładowym, aby zapewnić jak najszersze spektrum pomocy w zakresie zdrowia dla pracowników ŁZG.

To rozkwit m. in. działalności Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Górnictwa, z inicjatywy którego w każdy górniczy wtorek odbywały się spotkania z wybitnymi naukowcami i przedstawicielami świata nauki, literatury, sztuki, filmu, to lata świetności „Kina Górnik”, w którym znalazło zatrudnienie kilkanaście osób i sukcesy Dyskusyjnego Klubu Filmowego, który organizował pokazy filmowe i rozmowy z zaproszonymi przedstawicielami polskiej kinematografii, to niezwykle mocno powiększający się księgozbiór Biblioteki Zakładowej z 3085 książek w 1964r. do 9889 woluminów w 1971 roku. Dzięki przychylności dyrektora ŁZG – Pana Leszka Wysłockiego powstał zespół „Łęczanie”, który w latach 60-tych i 70-tych XX wieku odnosił ogromne sukcesy lokalne i ogólnopolskie.

Pan Leszek Wysłocki, po zakończeniu pracy w Łęczyckich Zakładach Górniczych w Łęczycy, pełnił funkcje kierownicze w administracji terenowej, rządowej oraz spółkach giełdowych. Był m.in. I Zastępcą Wojewody Łódzkiego, dyrektorem Departamentu w Ministerstwie Górnictwa i Energetyki, dyrektorem w Polskim Konsorcjum Gospodarczym, nadzorował największe polskie inwestycje: budowę Bełchatowskiego Okręgu Przemysłowego oraz Warszawskiego Metra.